درنیکای مامانی و بابایی

سلام دخمل گلم پنجشنبه ٢٤/٦/٩٠ از منزلمون تو نارمک به تهرانپارس اثاث کشی کردیم، من و بابایی از اون خونه یه عالم خاطره بد و خوب داشتیم، آخه از اول عروسیمون یعنی سال ٨٣ تا حالا اونجا بودیم و خدا هم شما رو اونجا بهمون داد اما چون یکخوابه بود و کمی قدیمی شده بود و میخواستیم نزدیک مامان مریمت باشیم رفتیم نزدیک اونا که تو نگهداری شما کمکمون کنه دعا کن زودتر یه خونه ثابت بخریم. راستی چند روزه یاد گرفتی میری گوشه سمت چپ من قلمبه میشی و مامان و اذیت میکنی عیبی نداره مامان تحمل میکنه امیدوارم به سلامت به دنیا بیای

سلام دخترم نمیخوام نگرانت کنم ولی دوروزه حالم گرفته است. تکونای شما خیلی کم شده تا حدی که دیروز با باباییت رفتیم بیمارستان و از شما نوار قلب گرفتند.خیلی نگرانت بودم دورت کمربند بسته بودند ومن هی به پرستار غر میزدم و میگفتم تروخدا محکم نبند، دخترم خدای ناکرده خفه میشه. آخه مامانی اونا که نمیدونن تو عزیز دردونه مامانی، پرستار که گفت چیزی نیست ولی دکترم گفت بهتره یکشب بیمارستان بمونم ولی من قبول نکردم وبابایی هم امضا داد و اومدیم بیرون. امروز بهتری به نسبت تکون میخوری همش میخوام به این چیزا فکر نکنم ولی نمیشه.دلم میخواد همش تو شکم مانی وول بخوری